کد مطلب:148562 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:204
دلهای کوفیان با حسین و شمشیرهایشان با یزید
یكی از مطالبی كه امام حسین علیه السلام در برخورد با افرادی كه از سوی كوفه می آمدند، به دست آورد این بود كه: «دلهای مردم كوفه با امام حسین علیه السلام است ولی شمشیرهایشان برای دشمنان می باشد.»
توضیح اینكه: امام در منزلگاه «صفاح» (چند فرسخی مكه) با «فرزدق» شاعر معروف و آگاه، كه از كوفه می آمد ملاقات كرد، به او فرمود: در مورد من در كوفه چه خبر؟ او در پاسخ گفت:
قلوبهم معك والسیوف مع بنی امیة والقضاء ینزل من السماء؛ دلهای آنها با تو است، ولی شمشیرهایشان با بنی امیه است و قضا و تقدیر از طرف خدا است.
امام علیه السلام فرمود: «راست گفتی، همه چیز از آن خدا است و هر روزی داری شأن و ویژگی خاصی است، اگر قضای الهی بر مراد بود، حمد و شكر او می كنیم و در غیر این صورت كسی كه نیتش حق است و باطنش را تقوا و پاكی فراگرفته، باكی بر او نیست.» [1] .
و در منزلگاه «ذات العرق» امام با بشر بن غالب ملاقات كرد و درباره ی اهل كوفه از او سؤال كرد، او در پاسخ گفت: «السیوف مع بنی امیة والقلوب معك؛ شمشیرها با بنی امیه و دلها با او است.» امام علیه السلام فرمود: راست گفتی. [2] .
و در منزلگاه «عذیب الهجانات» (نزدیك قادسیه) چهار نفر از بزرگان كوفه، از كوفه خارج شده بودند و طرماح بن عدی در میان آنها بود، اما علیه السلام درباره ی اوضاع كوفه از آنها سؤال كرد.
در پاسخ گفتند: «اشراف و ثروتمندان به دنبال پول و رشوه ی خود هستند و دلهای سایر مردم با شما است، ولی شمشیرهای آنها بر ضد شما است.» و خبر شهادت «قیس بن مسهر صیداوی» (قاصد و نامه رسان حسین علیه السلام) را دادند و طرماح از امام تقاضا كرد كه به سوی
كوهی به نام «أجا» بروند تا لشكر گردآوری كنند، امام علیه السلام برای او دعا كرد و فرمود: «بین ما و مردم كوفه عهد و پیمان است، نمی توانیم از آن منصرف شویم تا به آن عمل كنیم.» [3] .
به این ترتیب می بینیم: اخبار كوفه خبر می داد كه مردم كوفه، فكرشان با عملشان یكسان نیست و امام علیه السلام علاوه بر علم امامت، از راههای عادی فهمید كه نشانه های پیروزی ظاهری در كوفه وجود ندارد، در عین حال اقدام به رفتن به سوی كوفه نمود و چنان كه خواهیم گفت: اما علیه السلام سرنگونی یزیدیان را با شهادت شرافتمندانه كه یكی از شعبه های امر به معروف و نهی از منكر است، می دانست و می رفت تا با خون سرخ خود، یزیدیان را رسوا سازد و ظلم و ستم و طاغوتیان را تا ابد محكوم نماید.
توضیح اینكه: امام در منزلگاه «صفاح» (چند فرسخی مكه) با «فرزدق» شاعر معروف و آگاه، كه از كوفه می آمد ملاقات كرد، به او فرمود: در مورد من در كوفه چه خبر؟ او در پاسخ گفت:
قلوبهم معك والسیوف مع بنی امیة والقضاء ینزل من السماء؛ دلهای آنها با تو است، ولی شمشیرهایشان با بنی امیه است و قضا و تقدیر از طرف خدا است.
امام علیه السلام فرمود: «راست گفتی، همه چیز از آن خدا است و هر روزی داری شأن و ویژگی خاصی است، اگر قضای الهی بر مراد بود، حمد و شكر او می كنیم و در غیر این صورت كسی كه نیتش حق است و باطنش را تقوا و پاكی فراگرفته، باكی بر او نیست.» [1] .
و در منزلگاه «ذات العرق» امام با بشر بن غالب ملاقات كرد و درباره ی اهل كوفه از او سؤال كرد، او در پاسخ گفت: «السیوف مع بنی امیة والقلوب معك؛ شمشیرها با بنی امیه و دلها با او است.» امام علیه السلام فرمود: راست گفتی. [2] .
و در منزلگاه «عذیب الهجانات» (نزدیك قادسیه) چهار نفر از بزرگان كوفه، از كوفه خارج شده بودند و طرماح بن عدی در میان آنها بود، اما علیه السلام درباره ی اوضاع كوفه از آنها سؤال كرد.
در پاسخ گفتند: «اشراف و ثروتمندان به دنبال پول و رشوه ی خود هستند و دلهای سایر مردم با شما است، ولی شمشیرهای آنها بر ضد شما است.» و خبر شهادت «قیس بن مسهر صیداوی» (قاصد و نامه رسان حسین علیه السلام) را دادند و طرماح از امام تقاضا كرد كه به سوی
كوهی به نام «أجا» بروند تا لشكر گردآوری كنند، امام علیه السلام برای او دعا كرد و فرمود: «بین ما و مردم كوفه عهد و پیمان است، نمی توانیم از آن منصرف شویم تا به آن عمل كنیم.» [3] .
به این ترتیب می بینیم: اخبار كوفه خبر می داد كه مردم كوفه، فكرشان با عملشان یكسان نیست و امام علیه السلام علاوه بر علم امامت، از راههای عادی فهمید كه نشانه های پیروزی ظاهری در كوفه وجود ندارد، در عین حال اقدام به رفتن به سوی كوفه نمود و چنان كه خواهیم گفت: اما علیه السلام سرنگونی یزیدیان را با شهادت شرافتمندانه كه یكی از شعبه های امر به معروف و نهی از منكر است، می دانست و می رفت تا با خون سرخ خود، یزیدیان را رسوا سازد و ظلم و ستم و طاغوتیان را تا ابد محكوم نماید.
[1] تاريخ طبري، ج 6، ص 218 - كامل ابن اثير ج 4، ص 16.
[2] مثيرالاحزان ابن نما، ص 21.
[3] مقتل الحسين مقرم، ص 220.